Liefste dagboek,
ik heb je gisteren verwaarloosd. Samen met bijna 800 anderen liep ik mee op een manifestatie. En daar had ik de handen mee vol want ik zat in de organisatie ervan. Het basisinkomen idee moest daarom even veld ruimen voor het streven naar hernieuwbare energie.
Ik verwacht niet dat hij me contacteert, maar je weet maar nooit hoe Roland Duchatelet reageert, want het is een rare kwast. Wellicht reageert hij zoals een resem andere rijke mensen die zeggen voor het basisinkomen te zijn: de staat moet er maar voor zorgen. Dat is de kop in het zand steken natuurlijk. Want waar moet de staat het geld halen voor een volwaardig basinkomen? Juist ja, bij de mensen met de hoogste inkomens vooral. En ten koste van wat, van welke beleidsdomeinen? Die van de sociale zekerheid, die van cultuur, van onderwijs of milieubeleid?
Ik weet het, Duchatelet investeert liever in profvoetballers dan in linkse jongens als Rafa Grinfeld. Mijn eigen voetbalkwaliteiten zijn ondermaats, ik kan niet op tegen al die stoere binken waar Duchatelet voorzitter van was, in Standard Luik, de enige Waalse topvoetbalclub. Als kind had ik meer gemeen met Roland, en supporterde voor het Europees furorie makende Standard. Later werd het Antwerp, en nog wat later voetbalde ik samen met iemand die het tot Rode Duivel schopte! Zijn naam was Eric Van Meir. Op momenten dat we niet samenspeelden dribbelde hij me echter duizelig, tijdens de turnlessen van middelbare school De Pest.
No comments:
Post a Comment