Afscheid nemen en opnieuw beginnen

Iemand gaf me 5 euro vandaag. "Voor jouw basisinkomen", voegde ze er aan toe. Ik weet dat ze het niet zo breed heeft dus ik twijfelde even of ik het wel zou aannemen. Maar 5 euro is sowieso niet veel geld. Als 100 mensen me maandelijks een gift van 5 euro zouden geven, heb ik ook de handen volledig vrij om verder voor een wereldwijd basisinkomen te blijven ijveren. En elk klein bedrag kan helpen om mensen aan een basisinkomen te helpen, dat kleine bedrag kunnen ze ook aan iemand anders geven dan ik. Van wie er zelf niet breed bij zit verwacht ik weinig of niks, van wie meer dan geld genoeg heeft is elke steun meer dan welkom. Een basisinkomen verwerven voor mezelf is slechts één van de werkzaamheden die ik heb aangevat. Voor iemand die geld al tientallen jaren niet belangrijk vindt, is dat al behoorlijk wennen : het proberen geld te verzamelen bij mensen, om allerlei projecten van andere mensen gemakkelijker te maken.
Vandaag was het ook asverstrooiing van en afscheidsceremonie voor Joep Oomen. Joep was een vriend, niet alleen van mij, maar ook van nogal wat anderen die me nauw aan het hart liggen. Het was hartverwarmend om zoveel mensen naar de afscheidsceremonie te zien komen. In een grote, afgeladen volle zaal werd tijdens de ceremonie duidelijk hoe belangrijk Joep wel geweest was voor velen. Hij leefde voor het sociaal engagement. Het deed me terugdenken aan de dood van Antwerpse Provo Koen Calliauw, die eind 2014 stierf. Als Koen nog zou leven zou hij vandaag 74 jaar oud worden. Deze winter bracht ik samen met anderen een bezoek aan begraafplaats en park Schoonselhof, om te herdenken dat Koen al een jaar niet meer was. Nu stond ik op dezelfde plek afscheid te nemen van Joep, in de lage landen misschien wel de bekendste activist voor de rechten van de gebruikers van illegale drugs. 
Joep Oomen was verwoed tegenstander van de zogenaamde oorlog tegen drugs, die in de praktijk vooral afbreuk doet aan de rechten van druggebruikers en de drugsmarkt in handen laat van grote criminelen die dealen in de meest ongezonde roesmiddelen. De markt van illegale en legale drugs blijft zo vooral in handen van mensen die daar veel geld mee verdienen. 
Joep deed ook nog veel andere dingen: ecologisch voedsel verdelen, lokale alternatieve economie stimuleren binnen de Antwerpse LETS groep, vele contacten opbouwen met Bolivianen en andere mensen met hun roots in Latijns-Amerika, volop reizen en netwerken opbouwen. Joep werd slechts 54 jaar en stierf aan een hartaanval, hij leefde echter voor twee. Steeds opnieuw was hij in de weer voor anderen. Zoveel was Joep Oomen voor anderen bezig dat een mens zich kan afvragen: 'dacht hij wel genoeg aan zichzelf, en aan zijn eigen gezondheid?'. 
Als Nederlander had hij wellicht minder impact in Antwerpen dan hij gehad zou hebben indien hij Belg was. Hij woonde vele en vele jaren in Antwerpen, maar te weinig mensen namen hem serieus. "Die Nederlander moet het ons hier niet komen vertellen." Ik kan me voorstellen dat sommige mensen dat dachten zonder het luidop te zeggen. De 'oorlog tegen drugs' woedt intussen volop in Antwerpen, dat heeft hij niet kunnen stoppen. Maar waar hadden we in verband met drugsbeleid in Antwerpen en elders gestaan als hij er nooit geweest was? Ongetwijfeld stonden we dan helemaal nergens. Jaren geleden schreef Joep ook een meer dan interessant boekje over de wereldwijde drugshandel. 'Een goede deal' heet dat boek, en ik kan het aan iedereen aanraden. Joep was misschien wel de mens op aarde die het meeste wist over dat soort dingen. Zijn encyclopedische kennis is niet meer, maar zijn bevrijdende ideeën leven volop voort.