Het is bijna zover: mijn nieuwe blog hier nadert de kaap van duizend paginabezoeken. Verrassen doet me dat niet. Ik heb al lang veel trouwe en andere lezers. Ik vraag me wel regelmatig af hoe ik tot nog meer lezers kom, en hoe bekend ik zelf wil worden. Bekendheid doet immers afbreuk aan privacy, en ik hou van privacy. Ik zie mezelf ook niet uitgroeien tot één van de boegbeelden van de beweging voor een basisinkomen in België. Ik sta sowieso kritisch tegenover een aantal aspecten van die beweging, ik heb bijvoorbeeld niets met Roland Duchatelet, die te weinig doet om het idee van het basisinkomen in de praktijk om te zetten. Hij doet me te veel denken aan een gladde verkoper met praatjes over het idee basisinkomen.
Ik ga ook steeds meer voor de idee van een wereldwijd basisinkomen. Met een basisinkomen in België alleen komen we er niet. Want wat als het er ooit volop komt in België? Wie heeft daar dan recht op? Welke mensen en met welke nationaliteit? Hoe wil men er mensen van afhouden om er ook beroep op te doen, terwijl ze daar niet de zogenaamd geschikte nationaliteit voor hebben? Hoe gaan we om met migratie als er in België voor ongeveer iedereen een basisinkomen komt? Het is ook niet zo dat een basisinkomen in één land zo veel meer kans maakt dan een wereldwijd basisinkomen. Alles hangt immers af van de bedragen en de aard of de hoeveelheid van politieke instellingen die voor basisinkomens ijveren.
Thursday, March 31, 2016
Tuesday, March 29, 2016
Afscheid nemen en opnieuw beginnen
Iemand gaf me 5 euro vandaag. "Voor jouw basisinkomen", voegde ze er aan toe. Ik weet dat ze het niet zo breed heeft dus ik twijfelde even of ik het wel zou aannemen. Maar 5 euro is sowieso niet veel geld. Als 100 mensen me maandelijks een gift van 5 euro zouden geven, heb ik ook de handen volledig vrij om verder voor een wereldwijd basisinkomen te blijven ijveren. En elk klein bedrag kan helpen om mensen aan een basisinkomen te helpen, dat kleine bedrag kunnen ze ook aan iemand anders geven dan ik. Van wie er zelf niet breed bij zit verwacht ik weinig of niks, van wie meer dan geld genoeg heeft is elke steun meer dan welkom. Een basisinkomen verwerven voor mezelf is slechts één van de werkzaamheden die ik heb aangevat. Voor iemand die geld al tientallen jaren niet belangrijk vindt, is dat al behoorlijk wennen : het proberen geld te verzamelen bij mensen, om allerlei projecten van andere mensen gemakkelijker te maken.
Vandaag was het ook asverstrooiing van en afscheidsceremonie voor Joep Oomen. Joep was een vriend, niet alleen van mij, maar ook van nogal wat anderen die me nauw aan het hart liggen. Het was hartverwarmend om zoveel mensen naar de afscheidsceremonie te zien komen. In een grote, afgeladen volle zaal werd tijdens de ceremonie duidelijk hoe belangrijk Joep wel geweest was voor velen. Hij leefde voor het sociaal engagement. Het deed me terugdenken aan de dood van Antwerpse Provo Koen Calliauw, die eind 2014 stierf. Als Koen nog zou leven zou hij vandaag 74 jaar oud worden. Deze winter bracht ik samen met anderen een bezoek aan begraafplaats en park Schoonselhof, om te herdenken dat Koen al een jaar niet meer was. Nu stond ik op dezelfde plek afscheid te nemen van Joep, in de lage landen misschien wel de bekendste activist voor de rechten van de gebruikers van illegale drugs.
Joep Oomen was verwoed tegenstander van de zogenaamde oorlog tegen drugs, die in de praktijk vooral afbreuk doet aan de rechten van druggebruikers en de drugsmarkt in handen laat van grote criminelen die dealen in de meest ongezonde roesmiddelen. De markt van illegale en legale drugs blijft zo vooral in handen van mensen die daar veel geld mee verdienen.
Joep deed ook nog veel andere dingen: ecologisch voedsel verdelen, lokale alternatieve economie stimuleren binnen de Antwerpse LETS groep, vele contacten opbouwen met Bolivianen en andere mensen met hun roots in Latijns-Amerika, volop reizen en netwerken opbouwen. Joep werd slechts 54 jaar en stierf aan een hartaanval, hij leefde echter voor twee. Steeds opnieuw was hij in de weer voor anderen. Zoveel was Joep Oomen voor anderen bezig dat een mens zich kan afvragen: 'dacht hij wel genoeg aan zichzelf, en aan zijn eigen gezondheid?'.
Als Nederlander had hij wellicht minder impact in Antwerpen dan hij gehad zou hebben indien hij Belg was. Hij woonde vele en vele jaren in Antwerpen, maar te weinig mensen namen hem serieus. "Die Nederlander moet het ons hier niet komen vertellen." Ik kan me voorstellen dat sommige mensen dat dachten zonder het luidop te zeggen. De 'oorlog tegen drugs' woedt intussen volop in Antwerpen, dat heeft hij niet kunnen stoppen. Maar waar hadden we in verband met drugsbeleid in Antwerpen en elders gestaan als hij er nooit geweest was? Ongetwijfeld stonden we dan helemaal nergens. Jaren geleden schreef Joep ook een meer dan interessant boekje over de wereldwijde drugshandel. 'Een goede deal' heet dat boek, en ik kan het aan iedereen aanraden. Joep was misschien wel de mens op aarde die het meeste wist over dat soort dingen. Zijn encyclopedische kennis is niet meer, maar zijn bevrijdende ideeën leven volop voort.
Vandaag was het ook asverstrooiing van en afscheidsceremonie voor Joep Oomen. Joep was een vriend, niet alleen van mij, maar ook van nogal wat anderen die me nauw aan het hart liggen. Het was hartverwarmend om zoveel mensen naar de afscheidsceremonie te zien komen. In een grote, afgeladen volle zaal werd tijdens de ceremonie duidelijk hoe belangrijk Joep wel geweest was voor velen. Hij leefde voor het sociaal engagement. Het deed me terugdenken aan de dood van Antwerpse Provo Koen Calliauw, die eind 2014 stierf. Als Koen nog zou leven zou hij vandaag 74 jaar oud worden. Deze winter bracht ik samen met anderen een bezoek aan begraafplaats en park Schoonselhof, om te herdenken dat Koen al een jaar niet meer was. Nu stond ik op dezelfde plek afscheid te nemen van Joep, in de lage landen misschien wel de bekendste activist voor de rechten van de gebruikers van illegale drugs.
Joep Oomen was verwoed tegenstander van de zogenaamde oorlog tegen drugs, die in de praktijk vooral afbreuk doet aan de rechten van druggebruikers en de drugsmarkt in handen laat van grote criminelen die dealen in de meest ongezonde roesmiddelen. De markt van illegale en legale drugs blijft zo vooral in handen van mensen die daar veel geld mee verdienen.
Joep deed ook nog veel andere dingen: ecologisch voedsel verdelen, lokale alternatieve economie stimuleren binnen de Antwerpse LETS groep, vele contacten opbouwen met Bolivianen en andere mensen met hun roots in Latijns-Amerika, volop reizen en netwerken opbouwen. Joep werd slechts 54 jaar en stierf aan een hartaanval, hij leefde echter voor twee. Steeds opnieuw was hij in de weer voor anderen. Zoveel was Joep Oomen voor anderen bezig dat een mens zich kan afvragen: 'dacht hij wel genoeg aan zichzelf, en aan zijn eigen gezondheid?'.
Als Nederlander had hij wellicht minder impact in Antwerpen dan hij gehad zou hebben indien hij Belg was. Hij woonde vele en vele jaren in Antwerpen, maar te weinig mensen namen hem serieus. "Die Nederlander moet het ons hier niet komen vertellen." Ik kan me voorstellen dat sommige mensen dat dachten zonder het luidop te zeggen. De 'oorlog tegen drugs' woedt intussen volop in Antwerpen, dat heeft hij niet kunnen stoppen. Maar waar hadden we in verband met drugsbeleid in Antwerpen en elders gestaan als hij er nooit geweest was? Ongetwijfeld stonden we dan helemaal nergens. Jaren geleden schreef Joep ook een meer dan interessant boekje over de wereldwijde drugshandel. 'Een goede deal' heet dat boek, en ik kan het aan iedereen aanraden. Joep was misschien wel de mens op aarde die het meeste wist over dat soort dingen. Zijn encyclopedische kennis is niet meer, maar zijn bevrijdende ideeën leven volop voort.
Monday, March 28, 2016
Verbeteringen
Het gaat steeds beter met me. De hoofdpijn en duizeligheid zijn zo goed als verdwenen. Tegen donderdag moet het nog beter gaan met me denk ik. De goede bril geeft aangename resultaten. Ik mag hem echter niet uit het oog verliezen. Vanavond was ik buiten op wandel en zonder bril merkte ik plots, ik was hem vergeten op te zetten. Ik moet er sowieso nog aan wennen. Argeloos boven een kookpot gaan hangen doe ik maar best niet meer, brilglazen kunnen ook aandampen. Voor het lezen op een PC scherm heb ik toch geen bril nodig zo blijkt, bij voldoende afstand tot het scherm kan ik de letters zonder het montuur met glazen op mijn neus lezen, ik mag er wel niet te ver verwijderd van gaan zitten. Vandaag schreef en verzond ik ook drie sollicitatiebrieven. Ik had zojuist bijna en verzon geschreven, het valt me zwaar om creatief en vrolijk te blijven solliciteren. Sollicitatiebrieven opmaken neemt de fun weg uit het schrijven. Ik maak letters en zinsconstructies altijd het best zonder dat iets moet, en aan deadlines voor teksten of vergaderverslagen heb ik vaak een hekel.
Er is nu ook een nieuwe webpagina waarmee ik een wereldwijd basisinkomen wil stimuleren. Voor een wereldwijd basisinkomen van 1 euro of meer, een eerste kleine stap om armoede in de wereld te verzachten. Het is mijn bedoeling om deze webpagina bekender te maken tijdens de komende weken. De druk zou verhoogd moeten worden op de rijkste landen om zo'n wereldwijd basisinkomen ingang te laten vinden. Ook de Verenigde Naties zouden hier een rol in kunnen spelen. Maar eerst moet de beweging van onderuit groeien, voor een al dan niet wereldwijd of al dan niet volwaardig en onvoorwaardelijk basisinkomen.
Er is nu ook een nieuwe webpagina waarmee ik een wereldwijd basisinkomen wil stimuleren. Voor een wereldwijd basisinkomen van 1 euro of meer, een eerste kleine stap om armoede in de wereld te verzachten. Het is mijn bedoeling om deze webpagina bekender te maken tijdens de komende weken. De druk zou verhoogd moeten worden op de rijkste landen om zo'n wereldwijd basisinkomen ingang te laten vinden. Ook de Verenigde Naties zouden hier een rol in kunnen spelen. Maar eerst moet de beweging van onderuit groeien, voor een al dan niet wereldwijd of al dan niet volwaardig en onvoorwaardelijk basisinkomen.
Sunday, March 27, 2016
De eerste maand
Maart is bijna voorbij, ik heb daarstraks nog eens gekeken wat er op mijn bankrekening staat en het resultaat is slecht. Voorlopig bedraagt mijn basisinkomen voor maart nog altijd slechts 1 euro 25 cent, zo weinig dat men eigenlijk bezwaarlijk van een basisinkomen kan spreken. De lezers van mijn blog zitten er slechter bij dan ik hoopte, anders was er al wel iets gestort van gift op mijn rekening. Ok, ik had meer mensen kunnen aansporen om een gift te doen, in de eerste plaats vrienden. De bedoeling is echter dat het geld voor mijn basisinkomen niet alleen van vrienden of kennissen komt, maar ook van veel mensen die ik niet ken. In Nederland is er iemand die op die manier maandelijks 1000 euro als basisinkomen heeft. Ongeveer de helft van de mensen die dat voor elkaar brachten kende hij niet. We zullen dus meer bekendheid moeten geven aan mijn project. Jullie zullen daar al snel iets van merken.
Friday, March 25, 2016
Het openklappen van de laptops
Iemand liet me vandaag het volgende weten: "ik vrees wel dat als het zogenaamde basisinkomen er komt, het amper genoeg zal zijn om te overleven, zeker als de N-VA erover mee beslist." Maar het hangt er van af waar en voor wie allemaal natuurlijk, bijvoorbeeld in één regio of verschillende landen of wereldwijd. Een basisinkomen van 1 euro per maand wereldwijd en voor iedereen zou al heel wat armoede in de armste landen kunnen verzachten.
Het voordeel van een maatschappelijk debat over een invoering van het basisinkomen is veelzijdig. Dat de idee basisinkomen aan populariteit wint heeft veel te maken met de manier waarop we met cultuur omgaan. Met cultuur verspreiden valt vaak nog moeilijk geld te verdienen in het digitaal tijdperk. Een mens hoeft maar zijn of haar laptop open te klappen en de cultuur valt voor het oprapen, thuis en vanuit je luie zetel de beste of zeldzaamste vormen van cultuur beleven is steeds minder een probleem. Wie van het cultuur verspreiden wil leven zal wel eens twee keer nadenken eerst. Het is allesbehalve evident en het vereist regelmatig de nodige compromissen en inzet.
Met schrijven en publiceren heb ik al veel mensen bereikt. Mijn nieuwe blog over het basisinkomen had in geen tijd 700 pageviews, al mijn blogs samen hebben in totaal al bijna 60000 pageviews, en ook schreef ik veel voor andere websites, tijdschriften of brochures. Heb ik daar geld mee verdiend? Zo goed als geen eigenlijk. Kon ik er meer mee verdiend hebben? Ja, maar dat had de nodige inzet en compromissen vereist, het schrijven had bijvoorbeeld minder intellectueel en meer volksopvoedend kunnen zijn, minder politiek en meer literair, of meer gericht op het verschijnen in grotere media.
In de wereld van kunstenaars, schrijvers, muzikanten en andere creatieve zielen kijkt men met lede ogen aan wat het openklappen van de laptops allemaal doet voor de inkomsten van de culturele wereld. Of beter gezegd: niet doet. Wie creatief wil blijven heeft echter vaak nood aan een vrij zorgeloos leven, miserie kan dodelijk zijn voor de creativiteit. Een klein basisinkomen om op terug te vallen in nood, kan daarom als zeer heilzaam ervaren worden door diegenen die vooral creatief uit de hoek willen komen. We kunnen gaan voor een klein of groot basisinkomen, in één regio of wereldwijd, voorwaardelijk of onvoorwaardelijk, volwaardig of te klein. Het basisinkomen kan er zijn in vele vormen, maar als praktijk heeft het jammer genoeg nog niet veel potten gebroken. In landen als Finland, Nederland, Zwitserland, Griekenland, Canada en sinds kort ook Japan komt er meer beleidsruimte voor de idee basisinkomen. In theorie toch, in de praktijk veel minder en eigenlijk bijna zo goed als niets over het algemeen, maar alle begin is moeilijk. Voor wanneer meer ruimte voor de idee basisinkomen in België?
Het voordeel van een maatschappelijk debat over een invoering van het basisinkomen is veelzijdig. Dat de idee basisinkomen aan populariteit wint heeft veel te maken met de manier waarop we met cultuur omgaan. Met cultuur verspreiden valt vaak nog moeilijk geld te verdienen in het digitaal tijdperk. Een mens hoeft maar zijn of haar laptop open te klappen en de cultuur valt voor het oprapen, thuis en vanuit je luie zetel de beste of zeldzaamste vormen van cultuur beleven is steeds minder een probleem. Wie van het cultuur verspreiden wil leven zal wel eens twee keer nadenken eerst. Het is allesbehalve evident en het vereist regelmatig de nodige compromissen en inzet.
Met schrijven en publiceren heb ik al veel mensen bereikt. Mijn nieuwe blog over het basisinkomen had in geen tijd 700 pageviews, al mijn blogs samen hebben in totaal al bijna 60000 pageviews, en ook schreef ik veel voor andere websites, tijdschriften of brochures. Heb ik daar geld mee verdiend? Zo goed als geen eigenlijk. Kon ik er meer mee verdiend hebben? Ja, maar dat had de nodige inzet en compromissen vereist, het schrijven had bijvoorbeeld minder intellectueel en meer volksopvoedend kunnen zijn, minder politiek en meer literair, of meer gericht op het verschijnen in grotere media.
In de wereld van kunstenaars, schrijvers, muzikanten en andere creatieve zielen kijkt men met lede ogen aan wat het openklappen van de laptops allemaal doet voor de inkomsten van de culturele wereld. Of beter gezegd: niet doet. Wie creatief wil blijven heeft echter vaak nood aan een vrij zorgeloos leven, miserie kan dodelijk zijn voor de creativiteit. Een klein basisinkomen om op terug te vallen in nood, kan daarom als zeer heilzaam ervaren worden door diegenen die vooral creatief uit de hoek willen komen. We kunnen gaan voor een klein of groot basisinkomen, in één regio of wereldwijd, voorwaardelijk of onvoorwaardelijk, volwaardig of te klein. Het basisinkomen kan er zijn in vele vormen, maar als praktijk heeft het jammer genoeg nog niet veel potten gebroken. In landen als Finland, Nederland, Zwitserland, Griekenland, Canada en sinds kort ook Japan komt er meer beleidsruimte voor de idee basisinkomen. In theorie toch, in de praktijk veel minder en eigenlijk bijna zo goed als niets over het algemeen, maar alle begin is moeilijk. Voor wanneer meer ruimte voor de idee basisinkomen in België?
Thursday, March 24, 2016
Vernieuwde hoop door een bril op mijn neus
Het is vandaag wat helderder in mijn hoofd geworden. Moe en half slapend keek ik deze namiddag naar mijn nieuw binnengekomen berichten op de mobiele telefoon. Er was een boodschap van de brillenwinkel bij: mijn bril was klaar. Zou ik er meteen op afgaan? Wat was ik nieuwsgierig naar het resultaat, na enkele weken van duizeligheid, hoofdpijn en concentratiestoornissen, misschien wel hoofdzakelijk door verslechterd zicht. Ik was echter te moe dus sloot ik opnieuw de ogen, in een poging de slaap te vatten. Vermoeidheid, ook dat kon vooral een gevolg zijn van het gebrek aan een goede bril. Ik kon de slaap niet vatten dus kleedde ik me aan en ging op weg, naar het stadscentrum.
De vrouw in de brillenwinkel had niet zo'n goed nieuws voor me: het kon tot een week duren voor de hoofdpijn weg was na het opzetten van de bril. Een week misschien wel? Ok, ik zou het wel overleven dacht ik. Dat ze ook zei dat er meteen resultaat mogelijk was bij het opzetten van de bril gaf me hoop. Terwijl ik dit allemaal typ staat er een zwarte, metalen bril op mijn neus. Als ik hem afzet wordt de tekst op het scherm voor me vager, dus dat doe ik toch maar niet opnieuw. Ik hou liever wat afstand van het computerscherm, eerder dan er zonder bril voor te gaan hangen. Mijn huisdokter beaamde vanavond dat het tot een week kon duren voordat alles terug normaal was. "Heb je al resultaat nu?", vroeg ze. Ik zei dat het in mijn hoofd er toch al wat helderder aan toe leek te gaan, en toen lachte ze blij. Ze voegde er aan toe dat mijn gebrekkig zicht voor nogal wat onevenwicht kon zorgen. Evenwicht, daar ben ik zeker wel aan toe. Het zijn enkele zware weken geweest voor me.
De vrouw in de brillenwinkel had niet zo'n goed nieuws voor me: het kon tot een week duren voor de hoofdpijn weg was na het opzetten van de bril. Een week misschien wel? Ok, ik zou het wel overleven dacht ik. Dat ze ook zei dat er meteen resultaat mogelijk was bij het opzetten van de bril gaf me hoop. Terwijl ik dit allemaal typ staat er een zwarte, metalen bril op mijn neus. Als ik hem afzet wordt de tekst op het scherm voor me vager, dus dat doe ik toch maar niet opnieuw. Ik hou liever wat afstand van het computerscherm, eerder dan er zonder bril voor te gaan hangen. Mijn huisdokter beaamde vanavond dat het tot een week kon duren voordat alles terug normaal was. "Heb je al resultaat nu?", vroeg ze. Ik zei dat het in mijn hoofd er toch al wat helderder aan toe leek te gaan, en toen lachte ze blij. Ze voegde er aan toe dat mijn gebrekkig zicht voor nogal wat onevenwicht kon zorgen. Evenwicht, daar ben ik zeker wel aan toe. Het zijn enkele zware weken geweest voor me.
Wednesday, March 23, 2016
De oorlog dichterbij
Het was een trieste dag gisteren. Brussel beleefde zijn eigen "nine eleven". Vele doden en gewonden vielen in een metrostel aan de Brusselse Wetstraat en op de nationale luchthaven van Zaventem. Zelfmoordterroristen die het land op hun kop zetten, 22 maart 2016 zal nog lang herinnerd en herdacht worden.
Ik wist zelf eerst niet goed hoe te reageren. Toen dacht ik: stuur misschien iets het web op, een korte, krachtige en heldere boodschap. Omstreeks half elf gisterenochtend werd het dit : 'België weg uit de NAVO aub, en zo snel mogelijk de sluiting van Guantanamo Bay, respect ook voor mensenrechten overal gevraagd.' Als ik er nu zo terug naar kijk, vraag ik me af wat er vooral uit spreekt. Het is een oproep tot bezinning denk ik, een vraag naar aandacht, een steunbetuiging voor wat vredesactivisten momenteel veel bezighoudt.
Wellicht gaan velen gaan er van uit dat de aanslagen van gisteren in Brussel de verrechtsing in de hand zullen werken. Ook ik vrees daar voor. Daarom is het belangrijk dat we aangeven dat de wortels van het islamofascisme deels in het Westen liggen, dat ook Nazis en Westerse fascisten de islamofascisten inspireerden. Onderzoekers naar ontwikkelingen in de Oosterse en Westerse geschiedenis als Matthias Küntzel, Avishai Margalit en Ian Buruma hebben daar interessante teksten over geschreven.
Zowel bij rechts als bij links in het Westen is er te weinig aandacht geweest voor het gevaar van Oosterse totalitaire praktijken vind ik: van Mao Tse Toeng en Saddam Hoessein tot de huidige totalitaire regimes in Saoedi Arabië en Turkije. Men loopt al te vaak de feiten achterna, als het al te laat is. In de jaren dertig zorgden een harde economische crisis en massale werkloosheid in het Westen mee voor een groeiende populariteit van totalitaire systemen. Nu is dat niet helemaal anders: armoede en angst voor de toekomst doen nogal wat mensen hun vertrouwen leggen in systemen die afglijden naar steeds hardere autoritaire praktijken, soms zelfs barbaars van aard. Het barbaarse systeem van Daesh/ISIS heeft daar alle belang bij. En het Westen en de mensen die hier wonen zijn er zeker niet allemaal immuun voor. Nochtans moeten we een heel andere richting uit: die van de solidariteit, het welzijn en de emancipatie. We moeten naar een heel andere organisatie van arbeid en vrije tijd in het dagelijks leven. Sociale vrijheid dient nagestreefd te worden: thuis, in de wijk, op de werkvloer, in de media, overal. Men kan dat socialisme noemen. Als ik moet kiezen tussen socialisme en barbarij, kies ik zonder aarzelen voor het eerste. En als socialisme veel over vrijheid gaat dan kies ik voor de volle vrijheid.
Ik wist zelf eerst niet goed hoe te reageren. Toen dacht ik: stuur misschien iets het web op, een korte, krachtige en heldere boodschap. Omstreeks half elf gisterenochtend werd het dit : 'België weg uit de NAVO aub, en zo snel mogelijk de sluiting van Guantanamo Bay, respect ook voor mensenrechten overal gevraagd.' Als ik er nu zo terug naar kijk, vraag ik me af wat er vooral uit spreekt. Het is een oproep tot bezinning denk ik, een vraag naar aandacht, een steunbetuiging voor wat vredesactivisten momenteel veel bezighoudt.
Wellicht gaan velen gaan er van uit dat de aanslagen van gisteren in Brussel de verrechtsing in de hand zullen werken. Ook ik vrees daar voor. Daarom is het belangrijk dat we aangeven dat de wortels van het islamofascisme deels in het Westen liggen, dat ook Nazis en Westerse fascisten de islamofascisten inspireerden. Onderzoekers naar ontwikkelingen in de Oosterse en Westerse geschiedenis als Matthias Küntzel, Avishai Margalit en Ian Buruma hebben daar interessante teksten over geschreven.
Zowel bij rechts als bij links in het Westen is er te weinig aandacht geweest voor het gevaar van Oosterse totalitaire praktijken vind ik: van Mao Tse Toeng en Saddam Hoessein tot de huidige totalitaire regimes in Saoedi Arabië en Turkije. Men loopt al te vaak de feiten achterna, als het al te laat is. In de jaren dertig zorgden een harde economische crisis en massale werkloosheid in het Westen mee voor een groeiende populariteit van totalitaire systemen. Nu is dat niet helemaal anders: armoede en angst voor de toekomst doen nogal wat mensen hun vertrouwen leggen in systemen die afglijden naar steeds hardere autoritaire praktijken, soms zelfs barbaars van aard. Het barbaarse systeem van Daesh/ISIS heeft daar alle belang bij. En het Westen en de mensen die hier wonen zijn er zeker niet allemaal immuun voor. Nochtans moeten we een heel andere richting uit: die van de solidariteit, het welzijn en de emancipatie. We moeten naar een heel andere organisatie van arbeid en vrije tijd in het dagelijks leven. Sociale vrijheid dient nagestreefd te worden: thuis, in de wijk, op de werkvloer, in de media, overal. Men kan dat socialisme noemen. Als ik moet kiezen tussen socialisme en barbarij, kies ik zonder aarzelen voor het eerste. En als socialisme veel over vrijheid gaat dan kies ik voor de volle vrijheid.
Monday, March 21, 2016
Een fout in het dossier
Vandaag heb ik opnieuw een aanvraag ingediend bij het OCMW voor een leefloon. Ik had een lang gesprek met een op de Antwerpse linkeroever werkende assistent, die ik nog niet eerder gezien had. Hij wist me te melden dat nog een ander iemand, die ik ook nog nooit gezien heb, mijn dossier bij het OCMW verder zal opvolgen.
Ik word me er steeds bewuster van welke fouten er in mijn dossier zijn gekropen. Eerst dacht ik dat het enkel om slordigheid bij het OCMW zelf ging, maar nu wordt me iets anders duidelijk. Alles wordt steeds meer Kafka. Al word ik veel minder gelezen dan pientere Franz K., ik heb niet echt een veel betere gezondheid dan de bekende schrijver, en ik loop net als in de verhalen van Kafka steeds meer verloren in de wereld van de bureaucratie en het institutioneel recht. Het doet geen goed aan mijn vele momenten van hoofdpijn en de vaak terugkerende moeilijkheden om me te concentreren. Hopelijk brengt de bestelde bril wat soelaas.
De man van het OCMW legde me vandaag een papier voor waar op vermeld stond dat ik midden januari van dit jaar mijn werkloosheidsuitkering kwijtgespeeld ben. 17 januari 2016 stond er op het document. Ik keek het nog eens goed na, want mijn ogen laten me wel vaker in de steek de laatste tijd. Het stond er echt. Ik had dezelfde foute datum al eerder deze maand op een document zien staan dat in mijn dossier zat. Ik had toen het jaar van de datum geschrapt en er 2015 van gemaakt. Diezelfde ochtend moest ik me verantwoorden voor de leden van de Antwerpse OCMW raad. Zij snapten, begrijpelijk, niet goed wanneer mijn werkloosheidsuitkering nu juist afgelopen was. "Midden januari 2015" zei ik hen, en ze leken me misschien wel te geloven. Het dossier dat ze in handen hadden gekregen bevatte immers wel meer fouten in de tekst. Die had ik net daarvoor eigenhandig met een rode balpen mogen aangeven. Er stond dus een rode streep door het cijfer 2016 en ik had er 2015 bijgeschreven. Maar nu stond die verkeerde datum daar weer!
"Jullie maken altijd weer diezelfde fout," zei ik vandaag aan de man van het OCMW op linkeroever. "Ik ben de uitkering in 2015 kwijtgespeeld en niet in januari 2016". Hij antwoordde dat hij dat nochtans zo vanuit de RVA had doorgekregen, dat het in 2016 was. De RVA is de Rijksdienst Voor Arbeidsvoorziening, ik heb er niet al te beste ervaringen mee dus eigenlijk was ik niet helemaal verwonderd over de administratiefout. Omdat de man van OCMW linkeroever me wat ongelovig leek aan te kijken, voegde ik er aan toe: "met de RVA heb ik al sinds januari 2015 geen contact meer".
Als ik nog een uitkering tot in 2016 had gehad, dan had ik ook ander sollicitatiegedrag vertoond, wees daar maar zeker van. Het zal me meer tijd kosten om uit de administratieve soep te geraken. Morgen weet ik weer meer. Na het vele recente solliciteren, is het weer tijd om vooral uit het postume verhaal van Franz Kafka los te proberen breken, als hoofdpersonage tegen wil en dank. Misschien moet ik vragen of er me iemand wil beginnen filmen, best ook in 2016 en hoe vroeger hoe beter.
Ik word me er steeds bewuster van welke fouten er in mijn dossier zijn gekropen. Eerst dacht ik dat het enkel om slordigheid bij het OCMW zelf ging, maar nu wordt me iets anders duidelijk. Alles wordt steeds meer Kafka. Al word ik veel minder gelezen dan pientere Franz K., ik heb niet echt een veel betere gezondheid dan de bekende schrijver, en ik loop net als in de verhalen van Kafka steeds meer verloren in de wereld van de bureaucratie en het institutioneel recht. Het doet geen goed aan mijn vele momenten van hoofdpijn en de vaak terugkerende moeilijkheden om me te concentreren. Hopelijk brengt de bestelde bril wat soelaas.
De man van het OCMW legde me vandaag een papier voor waar op vermeld stond dat ik midden januari van dit jaar mijn werkloosheidsuitkering kwijtgespeeld ben. 17 januari 2016 stond er op het document. Ik keek het nog eens goed na, want mijn ogen laten me wel vaker in de steek de laatste tijd. Het stond er echt. Ik had dezelfde foute datum al eerder deze maand op een document zien staan dat in mijn dossier zat. Ik had toen het jaar van de datum geschrapt en er 2015 van gemaakt. Diezelfde ochtend moest ik me verantwoorden voor de leden van de Antwerpse OCMW raad. Zij snapten, begrijpelijk, niet goed wanneer mijn werkloosheidsuitkering nu juist afgelopen was. "Midden januari 2015" zei ik hen, en ze leken me misschien wel te geloven. Het dossier dat ze in handen hadden gekregen bevatte immers wel meer fouten in de tekst. Die had ik net daarvoor eigenhandig met een rode balpen mogen aangeven. Er stond dus een rode streep door het cijfer 2016 en ik had er 2015 bijgeschreven. Maar nu stond die verkeerde datum daar weer!
"Jullie maken altijd weer diezelfde fout," zei ik vandaag aan de man van het OCMW op linkeroever. "Ik ben de uitkering in 2015 kwijtgespeeld en niet in januari 2016". Hij antwoordde dat hij dat nochtans zo vanuit de RVA had doorgekregen, dat het in 2016 was. De RVA is de Rijksdienst Voor Arbeidsvoorziening, ik heb er niet al te beste ervaringen mee dus eigenlijk was ik niet helemaal verwonderd over de administratiefout. Omdat de man van OCMW linkeroever me wat ongelovig leek aan te kijken, voegde ik er aan toe: "met de RVA heb ik al sinds januari 2015 geen contact meer".
Als ik nog een uitkering tot in 2016 had gehad, dan had ik ook ander sollicitatiegedrag vertoond, wees daar maar zeker van. Het zal me meer tijd kosten om uit de administratieve soep te geraken. Morgen weet ik weer meer. Na het vele recente solliciteren, is het weer tijd om vooral uit het postume verhaal van Franz Kafka los te proberen breken, als hoofdpersonage tegen wil en dank. Misschien moet ik vragen of er me iemand wil beginnen filmen, best ook in 2016 en hoe vroeger hoe beter.
Sunday, March 20, 2016
Bij daarstraks gelezen nieuws over het overlijden van Joep Oomen (54)
Nee, ik heb zeker geen zin om iets over arbeid te schrijven vanavond. Verdomme. 54 jaar is die man slechts geworden. En dan moet je weer zoiets vernemen via Facebook ook. Er komt maar één woord in me op nu vooral: shit! :-(( Wil je meer weten over Joep? Toen ik hem nog regelmatig zag, steunde hij me in veel van mijn overtuigingen. Hij leerde me ook veel over drugs en contraproductieve wetgeving daarrond, en over de kwalijke kanten van de oorlog tegen drugs. We hadden nogal wat interessante gesprekken over beleidsvorming in België, Nederland en Bolivia. Zonder hem was ik misschien nooit een stage begonnen bij de Latijns-Amerikaanse Federatie. De sympathiekste Nederlander wonend in Antwerpen is niet meer, maar zijn sociaal engagement leeft onder andere voort in deze afscheidstekst.
Friday, March 18, 2016
Een bril besteld en zo
Checklist gisteren en vandaag:
oogarts: bezocht
bril: besteld en hoop hem volgende week op te kunnen zetten
kinesitherapeut: 8 van de 9 keer bezocht
geneeskundige specialist: afspraak voor eind deze maand
voedseloverschotten: nog op te halen vandaag
zwemmen: straks
kleren wassen: straks
juridische diensten vakbond : bezocht of gebeld en informatie gekregen
administratie voor juridische dienst vakbond: straks
leefloon: voor wie werkwillig/behoeftig is, en dat ben ik maar ik heb nog niets gekregen
opstart 1ste basisinkomen in België: verloopt moeizaam
nieuwe aanvraag bij OCMW voor leefloon: kan maandag pas
solliciteren: nog te verrichten
hoofdpijn en concentratiestoornissen: al langer dan vandaag
Een bril zou kunnen helpen om mijn vermoeidheid, concentratiestoornissen en hoofdpijn tegen te kunnen gaan, zei de oogarts gisteren. Al was ze er niet zeker van. Maar mijn perifere waarneming en ruimtelijk inzicht lijken er net als mijn bijziendheid op achteruitgegaan. Intussen twijfel ik steeds meer aan mijn toekomstige rol in de maatschappij. Kan of wil ik nog een uitgebreide politieke rol spelen of niet bijvoorbeeld? Welke politieke rol kan dat zijn? En als ik dat wil, wie zou me er dan in steunen?
oogarts: bezocht
bril: besteld en hoop hem volgende week op te kunnen zetten
kinesitherapeut: 8 van de 9 keer bezocht
geneeskundige specialist: afspraak voor eind deze maand
voedseloverschotten: nog op te halen vandaag
zwemmen: straks
kleren wassen: straks
juridische diensten vakbond : bezocht of gebeld en informatie gekregen
administratie voor juridische dienst vakbond: straks
leefloon: voor wie werkwillig/behoeftig is, en dat ben ik maar ik heb nog niets gekregen
opstart 1ste basisinkomen in België: verloopt moeizaam
nieuwe aanvraag bij OCMW voor leefloon: kan maandag pas
solliciteren: nog te verrichten
hoofdpijn en concentratiestoornissen: al langer dan vandaag
Een bril zou kunnen helpen om mijn vermoeidheid, concentratiestoornissen en hoofdpijn tegen te kunnen gaan, zei de oogarts gisteren. Al was ze er niet zeker van. Maar mijn perifere waarneming en ruimtelijk inzicht lijken er net als mijn bijziendheid op achteruitgegaan. Intussen twijfel ik steeds meer aan mijn toekomstige rol in de maatschappij. Kan of wil ik nog een uitgebreide politieke rol spelen of niet bijvoorbeeld? Welke politieke rol kan dat zijn? En als ik dat wil, wie zou me er dan in steunen?
Thursday, March 17, 2016
Begrotingsgat? Gwendolyn vertrouwt op de langdurig zieken
'Open Vld wil extra besparen op langdurig zieken', dat meldt De Morgen vandaag. In de zoektocht naar geld om het onverwacht grote gat in de begroting te dichten, kijkt de partij daarvoor naar de activering van langdurig zieken. Open Vld voorzitster Gwendolyn Rutten doet inderdaad soms wat denken aan Margaret Thatcher, en niet alleen qua uiterlijk.
"We zitten daar met een kostenstijging van 8 miljard. Dat is niet houdbaar", zegt Gwendolyn Rutten. En ook: "Wij willen niet de hakbijl in de uitkeringen zetten, maar de bonden en werkgevers voor hun verantwoordelijkheid stellen. Het kan niet dat de belastingbetaler blijft opdraaien voor het aan de kant schuiven van oudere werknemers. Al wie poten en oren heeft, moet aan de slag." Hoezo, ze wil met haar partij niet de hakbijl in de uitkeringen zetten? De Open Vld heeft daar altijd al de hakbijl in willen zetten, voorloper PVV ook. Een kostenstijging van 8 miljard euro is niet verwonderlijk in een economisch systeem dat op hol geslagen is en in sneltempo meer burn-outs en ziekten veroorzaakt. Bovendien: alles is duurder geworden, zeker dingen als wonen en gemotoriseerd vervoer. En er is een snel stijgende bevolkingsgroei in België.
Langdurig zieken zijn altijd al voorname slachtoffers van vermarkting en het industrieel kapitalistisch systeem geweest. Dat verergerde onder andere in de jaren dertig en veertig, toen een belangrijk deel van het grootkapitaal in het Westen voor fascisme en nazisme koos. Echt ultrarechts was men vaak pas indien men ook mee kon neerkijken op de zieken en andersvaliden. 'Het recht van de sterkste' moest immers gelden, alsof het een natuurwet betrof. Ook wie op de vlucht was voor oorlog, maar ziek, te jong, te oud of andersvalide was, moest vaak het eerst het gelag betalen.
Als ik denk aan de huidige situatie in Syrië, dan zeg ik: het is niet de geschiedenis die zichzelf steeds herhaalt, het zijn de mensen die steeds weer dezelfde fouten maken. De kans is klein maar als ik Gwendolyn Rutten binnenkort tegen het lijf loop, dan zeg ik aan haar: als u wat meer in de populariteitspolls wil scoren moet u wat minder op Margaret Thatcher en Bart De Wever proberen te lijken, u bent immers dokter Maggie De Block niet.
Wednesday, March 16, 2016
Het zicht vertroebeld
Het gebrek aan OCMW steun wordt steeds meer een probleem voor mezelf. Ik ben aan het lenen gegaan. Gelukkig lijk ik steeds meer te ontdekken wat er vooral mis is met mijn gezondheid: mijn zicht gaat er op achteruit, in de eerste plaats mijn perifere waarneming en ruimtelijk inzicht vermoed ik. Tot die conclusie kwam ik na o.a. een oogtest op het internet. Ook mijn bijziendheid lijkt wat erger te worden. Ik sukkel door dat alles met hoofdpijn, concentratiestoornissen en vermoeidheid. Voor gisteren dacht ik dat het probleem in mijn hoofd vooral om een vreemd soort duizeligheid ging als het gevolg van nekpijn. Maar nu een kinesist zonder al te veel resultaat al enkele weken op mijn nek werkt, wordt het me steeds duidelijker dat de oorzaak elders moet liggen. De kinesist zei me ook dat slecht zicht tot nekproblemen kan leiden, vermits men dan geneigd is de nek meer uit te steken.
Ik zal dus een goede bril nodig hebben denk ik, en in de eerste plaats een oogarts. Wachtlijsten in Antwerpse ziekenhuizen zijn momenteel lang. Het is wachten tot eind april op een oogarts in een ziekenhuis. In de privé heb ik een afspraak voor binnen een week, maar ik probeer er ook één sneller vast te krijgen.
Ik zal dus een goede bril nodig hebben denk ik, en in de eerste plaats een oogarts. Wachtlijsten in Antwerpse ziekenhuizen zijn momenteel lang. Het is wachten tot eind april op een oogarts in een ziekenhuis. In de privé heb ik een afspraak voor binnen een week, maar ik probeer er ook één sneller vast te krijgen.
Tuesday, March 15, 2016
Wat als we volop zouden inzetten op automatisering en het wegwerken van armoede?
Zouden we dan nog...
- afstompend werk doen?
- vloeken op bepaalde vormen van arbeidsmoraal en technologische innovatie?
- elkaar beconcurreren bij het solliciteren voor jobs?
- diploma's behalen?
- burn-outs hebben?
- opvallende inkomensverschillen hebben?
- klagen over de klimaatopwarming en het gebruik van fossiele brandstoffen?
- moeten protesteren tegen de verlenging van de levensduur van kerncentrales?
- gaan werken terwijl we er eigenlijk te ziek voor zijn?
- vloeken op het verlies van jobs en inkomens?
- te veel auto's en te weinig openbaar vervoer hebben?
- afstompend werk doen?
- vloeken op bepaalde vormen van arbeidsmoraal en technologische innovatie?
- elkaar beconcurreren bij het solliciteren voor jobs?
- diploma's behalen?
- burn-outs hebben?
- opvallende inkomensverschillen hebben?
- klagen over de klimaatopwarming en het gebruik van fossiele brandstoffen?
- moeten protesteren tegen de verlenging van de levensduur van kerncentrales?
- gaan werken terwijl we er eigenlijk te ziek voor zijn?
- vloeken op het verlies van jobs en inkomens?
- te veel auto's en te weinig openbaar vervoer hebben?
Monday, March 14, 2016
Ongezond leven in Antwerpen, met of zonder leefloon
Het leefloon is een financiële tegemoetkoming aan minvermogenden in België. Ook statenlozen of erkende vluchtelingen kunnen in aanmerking komen voor een leefloon. Meerderjarige Belgen hebben zeker recht op een leefloon in België, in theorie toch. In de praktijk is dat anders. In Antwerpen bijvoorbeeld is het steeds moeilijker aan het worden om steun van het OCMW te verkrijgen, dat heb ik zelf mogen ondervinden. Ben je zoals ik al enige tijd 100% arbeidsongeschikt, met een doktersattest dat je daarbij kon voorleggen? Ook dat is geen piste voor een Openbaar Centrum voor Maatschappelijk Welzijn steun.
Het OCMW Antwerpen zet ook volop aan tot solliciteren, of je nu volledig arbeidsongeschikt bent of niet, tijdelijk of eventueel niet tijdelijk. Alles is nu eenmaal tijdelijk (of niet tijdelijk). En ook: 'De OCMW's hebben tot doel elke persoon in de mogelijkheid te stellen een leven te leiden dat beantwoordt aan de menselijke waardigheid (art. 1 OCMW-wet).' Tot op welke leeftijd? Met welke conditie van gezondheid of ziekte? Wat met dure medicatie en dure medische onderzoeken? En wat met de niet-erkende vluchtelingen bijvoorbeeld?
In Antwerpen hebben we nu een burgemeester die weinig of niets met de menselijke gezondheid inzit. Dat is al sinds mensenheugenis niet meer gebeurd. Ook met de eigen gezondheid is N-VA burgemeester Bart De Wever te weinig bezig. Dat werd me in 2014 nog eens duidelijk toen in de media verscheen dat De Wever longproblemen had. Longproblemen?! Hij woonde aan de drukste baan van Deurne, dat kon in elk geval geen goede lucht zijn. Bovendien woonde hij niet ver van de Antwerpse Ring. En hij had toch geld genoeg om te verhuizen? Bart De Wever woonde en woont op een plek die tot de meest luchtvervuilde plekken van Antwerpen behoort. Maar hoezo dan 'longproblemen'? Het ging in februari 2014 om een virale infectie op de hartzak, die zich bovendien had verdergezet op de longen en de lever.
Een basisinkomen hoeft geen garantie te zijn op een gezonder leven. Maar met het idee volwaardig basinkomen iets constructief doen, leidt misschien wel tot minder stress, minder burn-outs, minder ongezond woon-werkverkeer en minder ongezonde werkomstandigheden omdat men die dan gemakkelijker kan vermijden.
Het OCMW Antwerpen zet ook volop aan tot solliciteren, of je nu volledig arbeidsongeschikt bent of niet, tijdelijk of eventueel niet tijdelijk. Alles is nu eenmaal tijdelijk (of niet tijdelijk). En ook: 'De OCMW's hebben tot doel elke persoon in de mogelijkheid te stellen een leven te leiden dat beantwoordt aan de menselijke waardigheid (art. 1 OCMW-wet).' Tot op welke leeftijd? Met welke conditie van gezondheid of ziekte? Wat met dure medicatie en dure medische onderzoeken? En wat met de niet-erkende vluchtelingen bijvoorbeeld?
In Antwerpen hebben we nu een burgemeester die weinig of niets met de menselijke gezondheid inzit. Dat is al sinds mensenheugenis niet meer gebeurd. Ook met de eigen gezondheid is N-VA burgemeester Bart De Wever te weinig bezig. Dat werd me in 2014 nog eens duidelijk toen in de media verscheen dat De Wever longproblemen had. Longproblemen?! Hij woonde aan de drukste baan van Deurne, dat kon in elk geval geen goede lucht zijn. Bovendien woonde hij niet ver van de Antwerpse Ring. En hij had toch geld genoeg om te verhuizen? Bart De Wever woonde en woont op een plek die tot de meest luchtvervuilde plekken van Antwerpen behoort. Maar hoezo dan 'longproblemen'? Het ging in februari 2014 om een virale infectie op de hartzak, die zich bovendien had verdergezet op de longen en de lever.
Een basisinkomen hoeft geen garantie te zijn op een gezonder leven. Maar met het idee volwaardig basinkomen iets constructief doen, leidt misschien wel tot minder stress, minder burn-outs, minder ongezond woon-werkverkeer en minder ongezonde werkomstandigheden omdat men die dan gemakkelijker kan vermijden.
Sunday, March 13, 2016
Wachten op Duchatelet
Liefste dagboek,
ik heb je gisteren verwaarloosd. Samen met bijna 800 anderen liep ik mee op een manifestatie. En daar had ik de handen mee vol want ik zat in de organisatie ervan. Het basisinkomen idee moest daarom even veld ruimen voor het streven naar hernieuwbare energie.
Ik verwacht niet dat hij me contacteert, maar je weet maar nooit hoe Roland Duchatelet reageert, want het is een rare kwast. Wellicht reageert hij zoals een resem andere rijke mensen die zeggen voor het basisinkomen te zijn: de staat moet er maar voor zorgen. Dat is de kop in het zand steken natuurlijk. Want waar moet de staat het geld halen voor een volwaardig basinkomen? Juist ja, bij de mensen met de hoogste inkomens vooral. En ten koste van wat, van welke beleidsdomeinen? Die van de sociale zekerheid, die van cultuur, van onderwijs of milieubeleid?
Ik weet het, Duchatelet investeert liever in profvoetballers dan in linkse jongens als Rafa Grinfeld. Mijn eigen voetbalkwaliteiten zijn ondermaats, ik kan niet op tegen al die stoere binken waar Duchatelet voorzitter van was, in Standard Luik, de enige Waalse topvoetbalclub. Als kind had ik meer gemeen met Roland, en supporterde voor het Europees furorie makende Standard. Later werd het Antwerp, en nog wat later voetbalde ik samen met iemand die het tot Rode Duivel schopte! Zijn naam was Eric Van Meir. Op momenten dat we niet samenspeelden dribbelde hij me echter duizelig, tijdens de turnlessen van middelbare school De Pest.
ik heb je gisteren verwaarloosd. Samen met bijna 800 anderen liep ik mee op een manifestatie. En daar had ik de handen mee vol want ik zat in de organisatie ervan. Het basisinkomen idee moest daarom even veld ruimen voor het streven naar hernieuwbare energie.
Ik verwacht niet dat hij me contacteert, maar je weet maar nooit hoe Roland Duchatelet reageert, want het is een rare kwast. Wellicht reageert hij zoals een resem andere rijke mensen die zeggen voor het basisinkomen te zijn: de staat moet er maar voor zorgen. Dat is de kop in het zand steken natuurlijk. Want waar moet de staat het geld halen voor een volwaardig basinkomen? Juist ja, bij de mensen met de hoogste inkomens vooral. En ten koste van wat, van welke beleidsdomeinen? Die van de sociale zekerheid, die van cultuur, van onderwijs of milieubeleid?
Ik weet het, Duchatelet investeert liever in profvoetballers dan in linkse jongens als Rafa Grinfeld. Mijn eigen voetbalkwaliteiten zijn ondermaats, ik kan niet op tegen al die stoere binken waar Duchatelet voorzitter van was, in Standard Luik, de enige Waalse topvoetbalclub. Als kind had ik meer gemeen met Roland, en supporterde voor het Europees furorie makende Standard. Later werd het Antwerp, en nog wat later voetbalde ik samen met iemand die het tot Rode Duivel schopte! Zijn naam was Eric Van Meir. Op momenten dat we niet samenspeelden dribbelde hij me echter duizelig, tijdens de turnlessen van middelbare school De Pest.
Friday, March 11, 2016
Open brief aan Roland Duchatelet
Vandaag stuurde ik een email naar één van de bekendste voorstanders van het basisinkomen in België...
Beste,
gisterennamiddag werd het me duidelijk dat het eerste basisinkomen in België een feit is. Een vriendin doneerde als eerste 1 euro 25 cent voor mijn project. Het moment werd live uitgezonden op de Antwerpse Radio Centraal. Indien 399 mensen hetzelfde doneren in maart heb ik een basisinkomen van 500 euro deze maand. Voor u lijkt het me echter gemakkelijker dan vele anderen om samen met mij tot die 500 euro (of meer) deze maand te komen. Ik houd een dagboek bij over de ontwikkelingen in verband met het eerste basisinkomen in België op basisinkomen1.blogspot.be. Dit is het moment om te tonen aan de buitenwereld dat het u menens is met uw plannen voor een basisinkomen. Wil u bijdragen tot het eerste basinkomen in België? Stort dan een som geld op BE41 0012 2932 0810, met de vermelding gift.
Mijn naam en adres:
R. Grinfeld
Halewijnlaan 49 bus C16
2050 Antwerpen
U kan er op rekenen dat ik vanuit mijn nederige studio op een 16de verdieping zal neerdalen indien u van plan bent mij te bezoeken en verder met mij te overleggen. U kan me echter ook telefoneren of emailen.
Tot later hopelijk!
Rafa Grinfeld
Thursday, March 10, 2016
De eerste dag, de eerste keer basinkomen?
Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het eerst het woord basisinkomen leerde kennen. Mijn vermoeden is dat het in de jaren 80 moet geweest zijn, en dat het idee me aansprak. Al wist ik er zeker niet veel over. Nu, vele jaren later, ben ik me er veel meer bewust van wat een basisinkomen betekent en kan betekenen, welke gevolgen het kan hebben, wie er voorstander en tegenstander van is.
Wat opvalt is dat er veel interne diversiteit is als het over de grote groep voorstanders gaat. Ondanks de vele pleidooien voor een basisinkomen, in zijn verschillende vormen, geraakt het idee niet van de grond. Met deze blog probeer ik daar iets aan te doen. In de vorm van een dagboek houd ik jullie minstens een jaar lang heel regelmatig op de hoogte van de ontwikkelingen in verband met het basisinkomen in België, en mijn eigen bijdrages daaraan. Na een jaar volgt er een grondige evaluatie van de campagne en een uitgave op papier van mijn dagboek.
Ondanks de geroemde Belgische sociale zekerheid heb ik gemerkt hoe moeilijk het voor me is geworden een inkomen te verwerven. Daarom ga ik voor een basisinkomen voor mezelf. Hou je klaar voor een nieuwe actiecampagne die ik opstart. Het wordt een lange actiecampagne die van groot belang is om de verrechtsing in Antwerpen (waar ik woon) en Vlaanderen mee af te remmen.
Mijn verwachting is dat ik tijdens het komende jaar niet zal kunnen rekenen op de Belgische staat om me een basisinkomen te bezorgen. Ik zal echter ook bijdrages vragen aan individuen en organisaties. Zo ontstaat er misschien wel een eerste basisinkomen in België van onderuit, hoe klein ook. Je kan in elk geval een bijdrage aan mijn actiecampagne en inkomen leveren door te storten op BE41 0012 2932 0810, met de vermelding gift.
Ik zal jullie maandelijks op de hoogte houden van het bedrag dat in deze vorm gestort wordt. Ik zal ook bekende voorstanders van het basisinkomen (o.a. Roland Duchatelet) proberen te contacteren met de vraag of zij willen bijdragen aan het eerste basisinkomen in België. Alvast bedankt voor jullie aandacht.
Wat opvalt is dat er veel interne diversiteit is als het over de grote groep voorstanders gaat. Ondanks de vele pleidooien voor een basisinkomen, in zijn verschillende vormen, geraakt het idee niet van de grond. Met deze blog probeer ik daar iets aan te doen. In de vorm van een dagboek houd ik jullie minstens een jaar lang heel regelmatig op de hoogte van de ontwikkelingen in verband met het basisinkomen in België, en mijn eigen bijdrages daaraan. Na een jaar volgt er een grondige evaluatie van de campagne en een uitgave op papier van mijn dagboek.
Ondanks de geroemde Belgische sociale zekerheid heb ik gemerkt hoe moeilijk het voor me is geworden een inkomen te verwerven. Daarom ga ik voor een basisinkomen voor mezelf. Hou je klaar voor een nieuwe actiecampagne die ik opstart. Het wordt een lange actiecampagne die van groot belang is om de verrechtsing in Antwerpen (waar ik woon) en Vlaanderen mee af te remmen.
Mijn verwachting is dat ik tijdens het komende jaar niet zal kunnen rekenen op de Belgische staat om me een basisinkomen te bezorgen. Ik zal echter ook bijdrages vragen aan individuen en organisaties. Zo ontstaat er misschien wel een eerste basisinkomen in België van onderuit, hoe klein ook. Je kan in elk geval een bijdrage aan mijn actiecampagne en inkomen leveren door te storten op BE41 0012 2932 0810, met de vermelding gift.
Ik zal jullie maandelijks op de hoogte houden van het bedrag dat in deze vorm gestort wordt. Ik zal ook bekende voorstanders van het basisinkomen (o.a. Roland Duchatelet) proberen te contacteren met de vraag of zij willen bijdragen aan het eerste basisinkomen in België. Alvast bedankt voor jullie aandacht.
Subscribe to:
Posts (Atom)